Kariera Solarisów Urbino 18 w Warszawie rozpoczęła się dość późno, bo dopiero w 2005 r. Wtedy pojawiły się pierwsze egzemplarze zamówione w 2004 r. Warunki przetargu były mocno wygórowane, dlatego też przystąpiła wyłącznie firma Solaris, która zgodziła się na produkcję a następnie utrzymywanie i serwisowanie 80 szt. autobusów przez 8 lat. W umowie zapisano możliwość odkupu pojazdów przez producenta po 8 latach, ale z tej opcji nie skorzystano. Autobusy te są w pełni niskopodłogowe i wyposażone w klimatyzację przestrzeni pasażerskiej, która była nowością na stołecznych ulicach¹. Umowa została podpisana w czerwcu 2005 r. a uroczyste przekazanie pierwszych 3 szt. z numerami 8401 – 8403 odbyło się na zajezdni Ostrobramska w dniu 13.09.2005. Dzień później wyjechały na linię 520, m.in. 8401 na zadaniu 5/520.

Nowe Solarisy różnią się dostarczanej w latach 2001-2002 15-metrowej wersji. Zewnętrzna sylwetka nadwozia przeszła znaczny restyling. Wprowadzono zaostrzoną krawędź dachu, całkowicie nową ścianę czołową i tylną, nowy kształt nadkoli.

Wozy te zostały wyposażone w silnik DAF PE228. Silnik spełniał normę emisji spalin Euro III. Silnik autobusu, co typowe dla Urbino, znalazł się w zabudowie wieżowej z ukośną ścianą, nieco większej od tej z poprzednich Urbino. Do przeniesienia napędu wykorzystano skrzynię Voith Voith D864.3 i portalowy most napędowy ZF AV132. Silnik DAF PE228 posiadał podwyższone osiągi - poprzeczkę w kwestii mocy silników ustalił MAN NG313, toteż w przegubowym Solarisie też zainstalowano jednostkę o mocy 310 KM.

Wnętrze, o srebrno-szaro-białej kolorystyce, nie różniło się stylistycznie od poprzednich Urbino. Tak jak Urbino 15, jest ono przestronne i posiada szerokie przejście między nadkolami. Natomiast do wad autobusu zaliczyć można umieszczenie większości siedzisk na podestach. Dodatkowo, w rejonie trzecich drzwi zainstalowano siedzenia odwrócone przodem do platformy dla pasażerów stojących, skutecznie zmniejszając jej efektywną powierzchnię - miejsce dla pasażerów stojących zajmowały bowiem kolana pasażerów siedzących. Siedzenia Ster w założeniu miały być odporne na ataki wandalizmu, co uzyskano poprzez pozbawienie ich miękkich wkładek. Zaletą autobusu jest klimatyzacja przestrzeni pasażerskiej firmy Konvekta, utrzymująca przez cały czas wewnątrz zadaną temperaturę 22 stopni.

Przegubowe, 18-metrowe Urbino zastępowały przegubowe, wysokopodłogowe ikarusy. Tym samym zrezygnowano więc z zastępowania ich nieco mniej pojemnymi autobusami piętnastometrowymi. Standardem początku XXI wieku stał się autobus tylnosilnikowy, z niską podłogą na całej długości, wydajną wentylacją i nowoczesną sylwetką nadwozia.

Nadmienić trzeba, że były to pierwsze nowo zakupione autobusy przegubowe po 4-letniej przerwie. Przyczyną tego stanu rzeczy było zdanie ówczesnego prezydenta Warszawy o braku potrzeby zakupu nowych autobusów. Do końca 2005 r. do Warszawy dotarło 79 szt., a ostatni wóz o nr 8240 dotarł w marcu 2006 i był wyposażony w silnik spełniającym normę Euro IV. Wozy o nr. 8401 – 8440 trafiły na zajezdnię R-10 Ostrobramska, a 8201 – 8240 na R-7 Woronicza. Wozy 82xx w 2007 roku przeniesiono na zajezdnię Ostrobramska.

Warto nadmienić, że pojazd o numerze 8233 w marcu 2006 roku został wypożyczony do MPK Poznań. Przewoźnik ze stolicy Wielkopolski testował pojazd w ramach przygotowania na dostawę 30 pojazdów przegubowych. 

¹ - do czasu zakupu i dostawy pojazdów klimatyzowanych dla MZA jedynym pojazdem tego typu na stołecznych ulicach był Solaris Urbino 10 #A352 zakupiony przez firmę Mobilis w 2003 roku.

Wozy 8216, 8428 i 8432 podczas remontu na ORT otrzymały nowe barwy warszawskie (czarno-żółto-czerwone).

Wszystkie wozy w latach 2014-2015 otrzymały automaty biletowe oraz głosową zapowiedź przystanków.

Tabela dostaw:

Rozdysponowanie Solarisów U18, seria 8201-8240, 8401-8440 (stan na 31.12.2015):

Linki zewnętrzne:

Zdjęcia Solaris Urbino 18 (Phototrans.eu)

Zdjęcia Solaris Urbino 18 (Omni-Bus, Galeria Współczesna)

Zdjęcia Solaris Urbino 18 (Omni-Bus, Galeria Archiwum)